Beklentiler üzerine hasbihal etmek istiyorum bugün. Bazı insanlar beklentilerini azaltmaya çalışır. Bakın, beklentisizdir demiyorum. Eğer o kişi beklentisizim diyorsa, henüz beklenti duyacağı bir ilişki içinde olmamıştır. O kişi hayatta beklentilerini azaltmaya çalışır, daha az yara almak adına. Zira insanın beklentisi ne kadar artarsa, yarası da artar. Beklentileri karşılanmaz da ondan. Zaten bir insan diğerinin beklentisini karşılamaya da mükellef değildir. Evet, değildir. Dünyadaki herkesin senden olan beklentilerini karşılamaya kalkışsan, yaşamaya vakit bulamazsın. Artı kimseyi mutlu da edemezsin. Çünkü insanın içindeki sonsuz istekleri sağlayabilecek tek bir kişi var. O da, Yaratıcısıdır. 

İşte bu kişi, beklenti duymamaya çalıştığı ölçüde, kendisinden de beklenti duyulmamasını ister. O kişiye en ağır gelen yüklerden biridir bu. Karşıdakinin ondan ağır mı ağır beklentisini nasıl karşılayacaktır? Üstelik mukabele etse de karşıdaki bununla tatmin olacak mıdır? Olmayacaktır muhtemelen. Zira dedim ya, insan sonsuzu isteyen, sonsuza susayan bir varlık. Fani varlıkların geçici tebessümleri onu doyurmayacaktır. O zaman yüzünü tüm hacetlerini tatmin edebilecek bir Zat'a yöneltmesi icab eder. E, bu dünyada beklentilerin karşılanamaması biraz da -daha doğrusu asıl- bu sebepten ötürü değil midir? 

Peki beklenti içinde olan insana karşı ne yapmalı? O an üstüne düşen neyse, onu. Aramak mı, mesaj atmak mı, dua etmek mi, ne gerekirse. Bazen o kişiye karşı yapmamız gerekeni erteleyebiliyoruz. Aslında bu, o kişiyi sevmediğimizde ötürü değil tabi. Kendi tembelliğimizin kötü bir tezahürü aslında. Ama haliyle karşıya sevgisizlik olarak aksediyor. Ah! Bazen çekilsem diyorum dünyanın en kuytu köşesine de, karışmasam insanlığın içine! Ne kimse benden beklesin bir şey, ne de ben özleyeyim birini. Ancak madem ki biz insanız, o halde bu dünyada şu hal, elbet mümkün değil... O halde yakaracağız, yalvaracağız. Döneceğiz içimizin Hira'sına. Dışardaki Hira, içimizdeki Hira'ya tebdil edecek. Orada her şeyin sahibinden isteyeceğiz arzularımızı. Zira, başka sığınacak liman yok dostlar...






Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Resim
SİYAH BERE Merhabalar, size taze bitirdiğim, çok kaliteli bir Tabii projesiyle geldim, Siyah Bere. Gerek hikayesiyle, gerek karakter tahliliyle anlatmak için sabırsızlandığım bir dizi. Başlıyorumm😊 Önce şunu ifade edeyim, dizinin ana karakterinin ismini, 2019 yılında şehit olan Jandarma Uzman Çavuş Volkan Demirci'den aldığını okudum. Allah şehidimize rahmet eylesin.  Dizimiz en yalın ifadeyle yalnız bir tankın hikayesi. Sınır dışındaki terörist bölgesinde başarılı bir operasyonun ardından ülkeye dönüş yolunda geçtikleri köprü patlatılıyor ve tankımızın hikayesi böyle başlıyor. Dizinin çekim açıları aşırı güzeldi, gerek yakın çekim gerek mekan çekimleri, bayılarak izledim. Ben aslında hikayenin tam olarak böyle olduğunu bilmiyordum, köprünün patlatılma sahnesinde anladım ve hikayenin özgünlüğüne hayran kaldım! Daha önce tank temalı hiçbir asker dizi/filmi izlememiştim, bildiğim kadarıyla da yok zaten. Öncelikle çok şey öğrendim, tank mürettebatını, ne kadar zorlu şartlarda çalıştık...
Devamı
Resim
GASSAL Bugün size son zamanlarda her yeri kasıp kavuran bir projeyle geldim: Gassal. Ne zamandır yazmak istediğim ancak bir türlü vakit bulamadığım bir şeydi. Herkes kendi penceresinden gördüklerini yazdı diziyle ilgili. Ben de bulabildiğim minik bir boşlukta yazmaya koyulayım dedim. Ama ne yazacağımı ben de bilmiyorum. Bakalım parmaklarım beni nereye sürükleyecek. Bir dizi çok meşhur olursa onu pek izlemem aslında. Özellikle de sosyal medyada sürekli paylaşılıyorsa. Ama Gassal'a karşı pek önyargılı olamadım, çünkü konusu her şeyden başkaydı. Sezon finaline dair büyük bir spoiler da yiyince, artık ne kaybederim ki en iyisi başlayayım dedim. (Not: Dizilerin önemli yerlerini ve finallerini lütfen sosyal medyada paylaşmayın, tüm heyecanımız uçup gidiyor)                                                              Adından da anlaşılacağı...
Devamı
Resim
  YEŞİL DENİZ MİLENYUM/ 1. SEZON Yazmak, biraz gözümü korkutan bir iş. Bir filmle, bir kitapla ya da bir anıyla başladığın yazının devamında içinin dehlizlerine dalıveriyorsun. Sonunun nereye gideceğini bilmediğinden cesaret ve sabır isteyen bir şey. “Yazmak, insan yazsaydı ne yazardı, bunu öğrenme çabasıdır. Ancak yazdıktan sonra öğrenebiliriz bunu,” der Ali Ural. Bakalım ne satırlar dökülecek bu yazıda, beraber öğrenelim. Yeşil Deniz Milenyum’un 1. Sezonu hakkında konuşacağım. Yeşil Deniz’i yayınlandıktan epey sonra izlemiştim. Tam bir klasik, kült bir dizidir, onda hemfikirim. Ancak Milenyum'a geçmeden önce Yeşil Deniz hakkında bazı eleştirilerim var. Dostluğun, sağdıçlığın, dayanışmanın, fedakarlığın bolca olduğu bir dizi bu. Aynı zamanda garibanlıktan paçasını kurtaramayanların, mavi denizlere özlem duyanların hikayesi. Hakkını yiyemem, ilk yarının komedisi o kadar iyiydi ki, katıla katıla güldüğümü bilirim. Ama yarıdan sonra sanki tekrar düşmüştü dizi. Sağdıçlar hep başla...
Devamı